Niekiedy nasza duchowość staje się czymś tak bardzo intymnym, że mamy tendencję do jej ukrywania.
Czasem nawet się jej wstydzimy.
W rezultacie zdarzają się sytuacje, w których zaczynamy udawać kogoś kim nie jesteśmy.
W obawie przed nieakceptacją staramy się dostosować swój sposób bycia do innych. Używamy do tego wyuczonych zachowań, zwrotów, staramy się przedstawić siebie jako inną osobowość.
Jeśli tak jest, tracimy wtedy samych siebie na rzecz przywdziewanej maski.
Nie musimy ukrywać naszej duchowości. Ukrywanie tego Kim Jesteśmy jest tak samo fałszywe jak nadmierne eksponowanie tego Kim Jesteśmy.
Nasza Prawdziwa Natura w swoim czystym przejawieniu nie musi robić nic, co z nią nie współgra.
Rzecz w prawdziwości, autentyczności, naturalności.
Nie wstydź się więc swojej duchowości i nie ukrywaj jej – jest ona częścią Ciebie.
A Ty, jak każda inna Istota, masz przyrodzone prawo do swobodnego bycia tym, Kim Jesteś Naprawdę i przejawiania swojej Natury.
Jeśli chcemy być wolni, powinniśmy być prawdziwi i dostrojeni do naszego wnętrza. Maska to zbędny bagaż.
OdpowiedzUsuńUciekając przed swoim prawdziwym istnieniem ,ludzie chowają się w cieniu innych... bojąc się odtrącenia ,bądź wyśmiania realnego swojego jestestwa.
OdpowiedzUsuńNo właśnie... "osobistym i intymnym". Ja uważam, że prawdziwy skarb trzyma się dobrze schowany. Czy to maska? Nie, chyba po prostu porządna szata. Jakoś nie lubię chodzić nago po ulicach, to mi zalatuje ekshibicjonizmem. Za to przy kimś bliskim i zaufanym... no... może być i pełna prezentacja ;)
OdpowiedzUsuńWłaśnie chodzi o znalezienie złotego środka, gdy ani się nie kryjemy, ani nie eksponujemy. Bardzo się przydaje umiejętność wyczucia z kim, o czym i jak możemy porozmawiać w najbardziej właściwy dla sytuacji sposób :)
OdpowiedzUsuń